Bu blogta kendime dair izler koyduysam da yaşadığım belli süreçlere dair hiç yazmadığımı farkettim.
Eh madem böyle bir eksiklik var, eh madem bu kadar da ara vermişken bu araya dair şeyler yazalım.
Aslında uzun uzadıya bir şey yok.
Sadece boşandım.
"Hayat yormuştu, evlilik yomuştu, geçinemiyorduk yeaaa" diye yavşakça geçiştireceğim bir durum değildi.
Nedenleri bende gizli, ama olması gerekendi.
...
Sadece boşanmak değil, takip eden 3 aylık dönemde hiç beklemediğim bazı kişilerde gittiler hayatımdan.
Bir gökdelenin son katından atlayıp asfalta çarpana kadar yaşamak kadar yorucu ve gergindi.
Velhasıl-ı kelam sevgili bunu okuyacak olan zat-ı şahane: "Götüm yere bombeli ve şahane çarptı".
Acıyı hissettim ki zaten bekliyordum.
Sonra kalktım, üstümü başımı silkeledim. Kıyafetlerimi değiştirip yürümeye başladım yine.
Bir süre kabuğumdaydım aslında, kimsenin de haberi yoktu.
Bir gün peder bey ile konuşma durumu hasıl oldu -ki kendisi aylar önce bana karşı sağlam bir atraksiyon yapmış ve neticesinde bana koca bir "Siktir git bu evden" çekmişti- ve anlattım durumu.
İşin kara komedi kısmı bir de onu teselli etmek oldu.
Ulan beni niye kimse teselli etmedi amına koyayım demedim, diyemedim.
Tek hissettiğim büyüdüğümdü. Öyle ki babanı bile karşına alıp sakinleştirecek ve teselli verecek kadar.
...
İyiyim artık, düzgün nefes alışlarım.
