Gittin.
Doğrusu gitmeyi sana yüklemenin puştluğu değildi bu.
Öyle olmalıydı belki...
Gittin ama bir türlü bitmedin.
Yoktun belki yanımda, sağımda, solumda.
Gözlerimi kapatıp sayıyordum sonsuza kadar, saklandığın yerden çıkmıyordun.
Boşa bakmaktan kan çanağına dönmüş gözlerim patlıyordu çanak çömlek yerine.
Dünyamda yokken içimde yeşerip büyüyordun, belki kendini bile bilmeden.
O denli büyüyordun ki içimden taşıyordun; bedenimi, ruhumu kaplıyordun.
Sonra apansız,
Sonra en olmaz dediğimde geldin.
İçimdeki senden dünyamdaki sana yüzümü döndüm:
Hoşgeldin,
Hoşgeldin Sevgilim.
